(हो निबंद विद्यार्थ्यां खातीर फकत एक नमुनो. हो निबंद तश्या तसो घेवचो न्हय.)
आई म्हणल्यार आमकां जल्माक घालपी जननी. कोण मम्मा म्हणटा, कोण मॉम म्हणटा. हांव मात आई म्हणटां. एक सादो सोंपो शब्द म्हणल्यार आई पूण तातूंत कितलो मोग, माया, मोयपास आसा. आमचें पुराय आई फाटल्यान धांवता आनी आईचेर निंबून आसता. ल्हानपणांतल्यान आमकां आई बगर जायना. आमच्या खावपा पिवपाची जतनाय घेवपी, आमी मातशे दुयेंत पडल्यार पुरो आमकां दोतोरा कडेन व्हरपी आनी आमकां देखरेख करपी म्हणल्यार आई.
ल्हान आसतना आई जितलो मोग करता तितलीच रागारूय ती जाता. आमी कसलीय चूक केल्यार आमचेर तापता आनी सारकें कितें तें सांगता. आमी मोटी चूक केली जाल्यार आमकां रागान दोळे मोट्टे करता. आईच्या भंयानूच आमी ती चूक आनी परत करपाक वचनात. कारण आईचो आमचेर सतत दोळो आसता. आमी खंय धांवतात, खंय कितें करतात ते तिका जुस्त खबर आसता.
म्हजी आई लेगीत अशीच आसा. घरांतलीं सगलीं कामां करता आनी ऑफिसांतलींय कामां तितलेच मेहनतीन करता. बाबा लेगीत आईक घर कामांत आदार करता. दोगाय मेळून घर चलयतात. म्हाका होमवर्क करपाक बाबा सदांच तयार आसता पूण म्हाका आईच जाय पडटा. आई म्हजो अभ्यास बरो घेता. सगले विशय ती म्हाका सोंपेंपणान समजायता. तिका खूब पाशिंयेंसूय आसा. म्हाका कसलीय गजाल समजली ना जाल्यार ती परत समजायता. आनी म्हाका सजजले काय ना तें पळोवंक वेगळे तरेन ती म्हाका तोच प्रस्न विचारता.
म्हज्या जेवणाच्यो रुची आईच भागयता. बाबाय बरो रांदता. बाबा नुस्तें बरें उजरायता. पूण आईच्या हाताची चव वेगळीच. सुंगटाचें हुमण, तांबडी भाजी आनी खतखतें आई खूब रुचीक करता. खतखतें तर म्हज्या आनी बाबाचें सामकें आवडटें. आमकां आईन केल्लें खतखतें मेळ्ळ्यार आनीक कांयच नाका. खावन पिवन हांव इतलें जाम जाता, कांय फावटीं हांव रातीं दात घांसपाक विसरता. मागीर आईच म्हाका ब्रश करूंक याद करता. बाबा म्हाका ब्रश करूंक व्हरता.
हांव घरा पावल्या उपरांत जेवता आनी म्हजो अभ्यास करता. मागीर खेळपाक वता आनी सांजे घरा येवन टीवी पळयता. तेन्नाच आई येता. आई मागीर टीवी पळोवंक रावता. आई आनी हांव तिची आवडटी सिरियल पळयतात. तेन्नाच बाबा घरांत भितर सरता. बाबा आयल्या उपरांत तो च्या करता आनी आमकां दिता. मागीर तो आमच्या वांगडा बसून न्यूज पळयता. सांजेचो हो वेळ म्हाका खूब आवडटा. आमी तिगांय एकठांय बसून खूब मजा करता.
म्हजी आई आमच्या जिविताची अविभाज्य घटक आसा. आदीं म्हाका हें समजनासलें. पूण एक दीस आईची भयण बरी ना जाली म्हूण आईक तिच्या वांगडा हॉस्पिटलांत रावचें पडटलें. हांव आनी बाबा घरांत एकलींच. बाबा सगले करतालो. म्हाका आई बगर कशेच जायना जाले. आईची सतत याद येवप. बाबा मागीर म्हाका आई कडेन व्हरतालो. पूण रोखडीच आमी घरा येतालीं. हांवें आईक म्हणलें लेगीत, “आई तूं बेगीन घरा यो. तुजे बगर घरांत रावपाक जायना. तूं बेगीन यो गे आई.” ताचेर आई हांसली, “शाण्या हांव बेगिनूच येतां यो. आनीक थोडेच दीस. मावशी बरी जायत आयल्या.” आई थोड्याच दिसांनी घरा आयली आनी घराक घरपण आयलें. आई नासल्यार कितें जाता ते म्हाका तेन्ना कळ्ळे. आई आमच्या घराचो आत्मो. तिनूय जगाचो स्वामी पूण आई नासल्यार भिकारी, ही म्हण म्हाका तेन्ना सारकी कळ्ळी.
#Mother #Essay #Goa #Educational