म्हजी भास ओल्या रानाक पाचवो वास.
शीला कोळंबकार
उतर केन्ना साकर केन्ना वाखर चिंतून वापर.
शीला कोळंबकार
जाचें मापटें जितलें तितलेंच तें घेतलें.
शीला कोळंबकार
पावस येवन वतकच सगळे सृश्टीवेलो धुल्ल तो धुवन काडटा. कोल्ली कसो मेळिल्ले सुवातेर पाचवो कोर काडटा.
शीला कोळंबकार
पावसाक आवाज पांवळ्यांचो. कुपांच्यो गडगडाचो. नाचत, उडयो मारीत धांवत्या उदकाचो. टपटप पडपी थेंब्यांचो.
शीला कोळंबकार
तुमचे भोंवतणीं वाडिल्लीं झाडां आसत जाल्यार येतना वतना तांकां हॅलो म्हणात. हात लावन तांकां पोशेयात. झाड तुमचेर मोग करतलें.
शीला कोळंबकार
गुलमोहर म्हजे आवडीचो रूख. उदास जाता तेन्ना हांव ह्या रुखाक पळयतां आनी म्हजी उदासी खंयचे खंय पळून वता.
शीला कोळंबकार
गोंयांत खंयूय भोंवतना, व्हांवतें उदक दिसता चकचकीत. ह्या उदका देगेर तिवऱ्यांचीं, हुडदांचीं झाडां दिसतात. मदल्या एका झाडाच्या पाचव्या पानांचेर धवे फुल्ल बगळे दिसतात.
शीला कोळंबकार
गोंयांत दर्या देगे कडेन भोंवक वतना वाटेर एक झाड मेळ्ळें. भिण्णांचें. सकाळचें मोव वत ताचेर पडिल्लें. तें झाड नटून थटून उबें राविल्ल्या मॉडेला वरी दिसलें.
शीला कोळंबकार
दरेका शब्दाक ताचें स्वताचें अर्थवलय आनी प्रतिमा आसता. म्हाका दिसता, आयच्या मम्मी आनी डॅडीच्या काळांत आई म्हणप बरें. सोंपें आनी सादें.
शीला कोळंबकार
साहित्य म्हळ्यार जिणेच्या अणभवांक दिल्लें कलात्मक रूप !
शीला कोळंबकार