एका संस्कारी समाजाची भास दुबळी आसूंच नज.
रवीन्द्र केळेकार
साहित्यूच साहित्यिकाक रचता, घडयता.
रवीन्द्र केळेकार
हेर भुको कश्योय भागोवं येतीत, नांवाची भूक कितलीय भागय, भागना.
रवीन्द्र केळेकार
बरोवप कला, ते भायर, एक साधना आनी खंयचीय साधना तपश्चर्ये बगर जायना.
रवीन्द्र केळेकार
औचित्य, शिष्ठाचार, मर्यादा हीं संस्कारितेचीं लक्षणां.
रवीन्द्र केळेकार
बरयत रावता तो चुको करता आनी चुको करीत करीत शिकता.
रवीन्द्र केळेकार
जागेर पुस्तकांची आरमार ना तो कितलोय गिरेस्त आसूं, खरेपणानशीं तो अन्नाडी.
रवीन्द्र केळेकार
प्रतिभावंताक व्यासंगाची, निरिक्षणाची खावड मेळुंकूच जाय.
रवीन्द्र केळेकार
मनशाक वरसां जाणटो करिनात, तेंचतेंचपण ताका जाणटो करता.
रवीन्द्र केळेकार
जो एका सारको भोंवत रावता तो केन्ना झरून वचना.
रवीन्द्र केळेकार
बरोवपी निखटो कलावंत आनी निखटो विचारवंत आसून उपकरना. कितें आनी कशें बरोवप ह्यो कला ताका येवंक जाय.
रवीन्द्र केळेकार
सगळ्यांक जो आपले करता ताकाच ह्या देशान व्हड मनीस लेखला.
रवीन्द्र केळेकार
कामाक लागता तेन्नाच मनशान निवृत्त जातकूच कितें करचें हाचो विचार करूंक जाय आनी कामांत आसतनाच ताची संवयूय लावन घेवंक जाय.
रवीन्द्र केळेकार
आयजवेर समाजांत जें आगळें वेगळें कितेंय घडूंक पावलां तें उपाट आत्मविस्वास आशिल्ल्या लोकांनीच घडोवन हाडलां.
रवीन्द्र केळेकार
मनीस श्रम करपाक लागतलो तेन्ना तो आनंदान मनीसपणाचें गीत गावपाक लागतलो. आरोग्यान घटमूट उरतलो. काळजान अदीक मोगाळ, अदीक नम्र जातलो.
रवीन्द्र केळेकार
प्रवास आमकां विविधतायेची कदरूय करूंक शिकयता आनी विविधतायेंत एकचाराचें तत्वूय सोदून काडपाची नदर दिता.
रवीन्द्र केळेकार
सत्यान चल. उतराक वजन येतलें. चारित्र्याक तेज येतलें.
रवीन्द्र केळेकार
पन्नास भर जालीं म्हणटकूच मनशान आयज मेरेन जें पळेलें, चिंतलें, अणभवलें, जोडलें तें वांटीत रावंक जाय.
रवीन्द्र केळेकार
जे चळवळींत तत्वनिश्ठ लोक चड तीच चळवळ आयज मेरेन यशस्वी जाल्या.
रवीन्द्र केळेकार
मनशाचें व्हडपण समाजाक ‘जाणवूंक’ जाय. तेन्नाच तो खरो व्हड.
रवीन्द्र केळेकार
नीत हें सौंदर्याचेंच दुसरें नांव.
रवीन्द्र केळेकार
मनशाची वाड चारचौगांच्या सांगातांत जाता. तांचे मदीं रावनूय मनशाक एकलो रावंक येवंक जाय.
रवीन्द्र केळेकार
लाडवांत जशें तूप गरजेचें, तसो समाजांत स्नेह गरजेचो.
रवीन्द्र केळेकार
कठीण कामां करून जी मेळटा तीच खरी खोस आनी जोड, अशें जाणें मानलां तोच ‘मनीस’ जावंक पावला.
रवीन्द्र केळेकार
मनशाक झाड हें आपले संस्कृतायेचें प्रतीक कशें दिसपाक लागतलें. ताचे प्रेरणेन तो मनीसकुळयेक मनीसपणान जियेवंक मेळचें हे खातीर ह्या संवसाराक एका सुंदर पोरसाचें रूप दिवपाक वावुरतलो.
रवीन्द्र केळेकार
हांव झाडांक तांच्या आवाजां वयल्यानूच वळखतां. वारो केन्ना केन्ना तांचे कडेन लगट करपाक लागता, तेन्ना तांचें आंग शिरशिरता आनी एक आवाज भायर सरता.
रवीन्द्र केळेकार
भुरगें जशें आवय कडेन आपशींच ओडटा, तसो मनीस आपशींच झाडां कडेन ओडटा. झाडांचें आनी आमचें एक नातें आसा.
रवीन्द्र केळेकार
सकाळचें मळब एके तरेचें. सांजवेळचें दुसरे तरेचें. सकाळच्या शिरंगारांत थोडी लज भरसल्ली आसता.
रवीन्द्र केळेकार
सोंपत्या पावसाची सांजवेळ आसत जाल्यार, पुराय मळब भांगराच्या रंगान भरिल्लें पळोवंक मेळटा.
रवीन्द्र केळेकार
समाजांतल्या ल्हान व्हड सगल्यांच्या सूख दुख्खां कडेन एकरूप जावप सगल्यांकच जमना. सगल्यांचें जिवीत इतलें मोटें आसना. जाका हें सादता ताच्या व्यक्तित्वांत समाजाच्यो आकांक्षा प्रतिबिंबीत जातात आनी इतिहास ताकाच त्या काळांतलो युगपुरूस मानता.
रवीन्द्र केळेकार
शिकल्यार खंयचीय भास येता. पुणून ती कितलीय आयली तरूय आमची जायना. जी शिकय नासतना येता तीच मनशाची निजाची भास आसता.
रवीन्द्र केळेकार
तुमी आपणाक कितें मानतात हाका मोल ना. मोल आसा तें सत्याक.
रवीन्द्र केळेकार
जिवितांत अध्यात्म आसूंक जाय. उजवातेंत तिचो परमळ आसता तसो. पुणून उजवात जळटा तेन्नाच तिचो परमळ चोंय दिकांनी पातळूंक पावता. तसो, देशसेवेच्या खंयच्याय तरी वावरांत मनशान जिवीत ओंपूंक जाय आनी मनीस जळूंक जाय. तेन्नाच ताच्यांतल्यान उक्ताडा येता तो अध्यात्म.
रवीन्द्र केळेकार
जो धर्म अन्याया आड झूज म्हूण सांगिना तो अर्दकुटो.
रवीन्द्र केळेकार
आपणालें दायज जे विसरतात ते संस्कृतायेचे नदरेन दळदिरे जातात.
रवीन्द्र केळेकार
जिणेंत अपेस आनी येस कोणाक केन्ना चुकोवंक येना.
रवीन्द्र केळेकार
मनीस वयर सरतलो जाल्यार ताणें सुखां मुखार शेंपडी हालोवंक जायना आनी दुख्खां पळोवन पळूंक जायना.
रवीन्द्र केळेकार
आयचो दीस हो म्हजो निमाणो दीस अशें मानून मनीस जियेत जाल्यार तो खिणान खिणाचो बरो उपेग करतलो.
रवीन्द्र केळेकार
व्हडलीं कामां करतलो जाल्यार, तुवें सगळ्यांत पयलीं हांव फटवचों ना मूं? हो भंय सोडूंक जाय.
रवीन्द्र केळेकार
जाका कसलोच म्हेळो सुवार्थ सादपाचो ना तो उजू चलणुकेचोच आसता.
रवीन्द्र केळेकार
मनशाची विचारसरणी सादी आसूंक जाय, राहणी कशीय आसूं.
रवीन्द्र केळेकार
जिविताचे वाटे वयल्यान चलता आसतना मनशाक वाटे वयले फोंड दिश्टी पडूंक जाय आनी चलता चलतां ताका सपनाय पडूंक जाय, म्हणटकूच तो ध्येयवादी जाता.
रवीन्द्र केळेकार
रगताचीं सगळींच नातीं मोगाचीं आसतात हे खरें न्हय आनी रगताच्या नात्यां भायर दाट नातें दुसरें खंयचेंच नासता हेंय खरें न्हय.
रवीन्द्र केळेकार
रगताच्या नात्या भायर आनी घोव – बायलेच्या नात्या भायर आनीक एक नातें आसता. ते इश्टां – इश्टां मजगतचें. हें नातें सगळ्यांत चड दाट आनी सगळ्यांत चड सुंदर.
रवीन्द्र केळेकार
अंतस्कर्णांत आनंदाची ओलसाण आसूंक जाय. तरूच भोंवतणच्या सैमांत धाय दिको भरून जो आनंद व्हांवता तो आमकां भोगूंक वा अणभवंक मेळटलो.
रवीन्द्र केळेकार
आमकां अशे तरेचो एक समाज उबो करचो पडटलो जय श्रीमंत जावप हो आदर्श उरचो ना.
रवीन्द्र केळेकार
जिविताची खोस खोलायेन भोगपाची आसत जाल्यार आमकां संवसारांत रावनूय संवसारा भायर रावंक येवंक जाय.
रवीन्द्र केळेकार
संवसारांत रावनूय जो आपणाक तातूंत घुसपावन घेना तो हेरां पसून वयर सरता.
रवीन्द्र केळेकार
जिवितांत सुखा इतलीच दुख्खाक सुवात आसूंक जाय, ना जाल्यार जिवीत अर्दकुटेंच उरता.
रवीन्द्र केळेकार
सुखा – दुख्खा भशेन जिवितांत येस – अपेसाचें प्रमाण सारकें आसूंक जाय.
रवीन्द्र केळेकार
क्रांती जावपाक पयलीं लोकांक अन्यायाची तिडक मारूंक जाय, रगत सळसळूंक जाय.
रवीन्द्र केळेकार
