मुखामळार जिच्या फुलता सदांच हांसो
धपकपतनाय जिच्या व्हांवता दोळ्यांत दुकां
मायेन हात फिरयतना, भरयता ती अन्न
देव लेगीत नमता अश्या ह्या आवय फुड्यांत…
काव्यांकूर (आकृती नायक)
मातृत्वाचें वरदान
अस्तुरे तुज्याच पदरांत
निस्वार्थ मायेचें पोरसूं फुलता
आई फक्त तुज्याच उदरांत…
अतिशा सुर्लीकार
आई मोगाची
आपल्या सगल्या भुरग्यांची
ना गूण मिसळयता भेदभावाची
तिकाच चड काळजी सगल्यांची.
सोनाली सु. पेडणेकर
तूंच विद्या म्हजी
तूंच पाटये वयली काडी म्हजी
तूंच शिकयलें म्हाका “श्री”
तुज्याच गुणांनी सुरक्षीत जीण म्हजी.
सोनाली सु. पेडणेकर
मोलाचो घटक ती म्हज्या संवसाराची
भिरकटावपाक जायना तसली
म्हजे जिणेची शिल्पकार ती
हय… आवय म्हजी ती!
जेनीस फेर्नांडीस
आवय म्हण, आई म्हण,
मम्मी… माँ… मॉम… मांय…
कितें जाय तें म्हण,
दी कितलींय नांवां
पूण वायट उतर केन्नाच दिवं नाकात.
प्राजक्ता गांवकर
दियात मान तिका
जगयात उमेदीन तिका
आवयचे पदरांत शेणयात
तुमकां…
प्राजक्ता गांवकर
आवय भशेन ना कोण
दुसरी व्यक्ती, कारण
आवयची माया आसता
ओडलायणी.
प्राजक्ता गांवकर
आई तुजे मांडयेंत मेळटा गे सूख
पयसावता गे आमचें दुख्ख
फाटीर म्होंवाळ हात तुजो
गालार गोड पापी घेत
थंडावता गे जीव आमचो.
मायेचे पदरांत सासपिता
आमचेर जिवापाड मोग करपी
म्होंवा सारक्या गोड उतरांनी
आपले वेंगेंत घेवन आमची
अपुरबाय करपी
तुज्या काळजान आसा गे आमी
आमच्या भितर घोंटेर करून रावला गे तूं उबी
आई तुजी मांडी गे ती
केन्नाच बदलची ना गे ती…
प्राजक्ता गांवकर
संवसारभरचें सूख
एकठावलां
आवयचे मांडयेर.
एच. मनोज
भुरग्या पासत
वावुरता आवय
कसलीच आस्त
बाळगिनासतना.
एच. मनोज
आवयचो शीण
करचो न्हय केन्ना.
एच. मनोज
आवय एक आश्रम
तिका वृद्धाश्रमाची
गरजच कित्याक?
एच. मनोज
जण एकल्याक मेळटा
आवयची स्फूर्त सुमारा भायली.
एच. मनोज
आवयच्या मोगाचें गुपीत
कोणाच्यान सोडोवं नजो.
एच. मनोज
आवय, व्हांवतो झरो
केन्ना खळखळत तर
केन्ना शांत व्हांवपी असो.
एच. मनोज
मागल्यार देव सगलें दिता
मागिनासतना दिता ती आवय.
एच. मनोज
आवयच्या त्यागाची परत फेड
कोणाक करूंक जायत व्हय?
एच. मनोज
आशेता आवय भुरग्यांक
उजू चलणुकेची शिकवण दिवंक.
एच. मनोज
आमकां मळबभर खोशी दिता
आवयचो हांसो.
एच. मनोज
आपलीं दुकां लिपयत
हेरांचीं दुकां पुसता
आवय.
एच. मनोज
देवा परसूय श्रेश्ठ
अशी म्हजी आवयमांय
तीच मोग आनी इश्ट
अशी म्हजी मम्मा
म्हज्या जिविताची सासाय.
गोकुळदासापूत
परमेश्वरा काळजांतल्यान
एकूच रे कळकळीचें सांगणें
दरेक आवयक आयज सुरक्षीत दवर
हें एकूच शेवटचें म्हजें मागणें.
गोकुळदासापूत
आवय म्हळ्यार संवसार
तिकाच लागून चलता
सृश्टींतल्या निर्मणीचो कारभार
गोकुळदासापूत
मायेच्या व्हांवत्या वझर्यांत
तिणें सोंसल्या कितल्यो यात्नां
एका दिसाक कित्याक
दर दिसा मनोवया तिच्या अस्तित्वाक.
किरण पालकार
वातसल्याचें सुंदर रूप तें
मायेचो तो व्हांवतो झरो
केन्ना तापसाण
केन्ना मोग
घराचें घरपणाचो तो आसरो.
किरण पालकार
भुरग्यांक निती-मुल्यांची शिकवण
घोवाच्यो सगळ्यो गरजो
सोयर्यां-दायर्यांक बांदून
घर कितलेंय व्हड आसलें तरी
घराचें घरपण हाडपी म्हजी आवय
किरण पालकार
केन्ना देवूळ तर केन्ना पुजा
केन्ना पुजेचें वरदान दिसता
केन्ना तुलसीचें रामायण तर
केन्ना गीतेंतलें गिन्यान दिसता
म्हाका म्हजी आवय एक देवी दिसता.
लक्षणा वि. रेडकर (दिक्षा दि. जाधव)
