तुजो वेळ मर्यादीत
दुसर्यांची जीण जियेवन
तो इबाडूं नाका.
अपेस एक वेळ
करूं येता
ताच्याकूय अदीक
सपनांचो पिठो
दुबाव करता.
तुका उंचायेर घेवन वतले
अशाच लोकांच्या सांगातांत राव.
तें कठीण आसत;
पूण कठीण म्हळ्यार
अशक्य न्हय.
आमचे कडेन आसा
फकत
आतां.
काळा प्रमाण बदलता
तोच प्रगती करता.
कोणूच पूर्ण ना. म्हणूनच
पेन्सिलीक खोडरबर आसतात.
सुरवात करप म्हळ्यार
तोंड बंद करून कृती सुरू करप.
कालच्या दिसाक
आयच्या दिसाचें
मोलादीक अर्क
खावंक दिवं नाकात.
तुका मूठ मारून उडयला
हें न्हय म्हत्वाचें.
परत उठप हें म्हत्वाचें.
शांत रावनूय
कामां जातात.
हांवें पळेलां झाडांक
सावळी दितना.
वेळ आनी सैम
कडक शिक्षक.
पयलीं परिक्षा घेतात
मागीर धडो शिकयतात.
सैम म्हळ्यार
ईश्वराचो सजीव भेस.
जगांतल्यो सगल्यो
सुंदर भावना
एका मोगाळ कृती परस
वजनान उण्यो.
कोणूच ना पूर्ण
कोणूच ना पक्को
चिमटीभर दोशां खातीर
खरे बरे संबंद तोडचे न्हय.
प्रेम ही सफळ जिणेची
सगळ्यांत रुंद बुन्याद.
आमचीं काळजां दुसर्यांक
माया दिवपाक सदांच
सज्ज आसचीं.
कारण जण एकलो
कठीण मार्गार चलत आसा.
मायेस्त कृती
घाव्या मेरेन पावता,
जो करुणेनूच पेखता.
आमी जितली करुणा
विकसीत करतात,
तितलीं आमचीं
काळजां विकसीत जातात.
मायेस्तपण ही कुरू
आमी संवसाराचेर
सोडटात ती…
गरज आसा
ताच्याकूय इल्लोसो
चड मायेस्त जा.
जंय जंय आसा मनीस
थंय थंय मायेस्तपणाची
आसा संद.
धाडस म्हळ्यार
कित्याक भियेवचें
हें खबर आसप.
प्लॅटो
धाडस हो गूण
सगळ्या गुणांत म्हत्वाचो.
ताचे बगर खंयचोच गूण
सातत्यान केळोवं नजो.
जंय ना संघर्श
थंय ना घटाय.
प्रेम निर्मितल्याचेर प्रेम करचें.
शुद्ध प्रेम आत्म्यांत हाडटा जागृती,
तें काळजांत हाडटा अचल शांती.
खरें प्रेम म्हळ्यार मनशाचे दोश जाणप
आनी त्या दोशांचेरूय प्रेम करप.
एकूच गजाल आमी फावत तितली दिनात ती म्हळ्यार प्रेम.
खरें प्रेम हें शाश्वत, अनंत आनी विशुद्ध आसता.
आमी कितलें दितात
हाच्याकूय चड
तातूंत कितलें प्रेम घालतात
तें म्हत्वाचें.
मदर तेरेझा
दिवन
कोणूच गरीब
जावंक ना.
एन फ्रँक
दुसर्यांक उबारतकच
आमी वयर उखलतात.
जें काळीज दिता
तें एकठांय करता.
तुजे कडेन कितें आसा
हें न्हय तुजें मोटेपण
तूं कितें दिता
ती तुजी व्हडवीक.
जे खूब आनंदी आसतात
तेच दुसर्यां खातीर
खूब कितें करूंक पावतात.
आमकां कितें मेळटा
ताचे वयल्यान आमी
जिणें थारायतात.
आमी कितें दितात
ताचे वयल्यान आमची
जीण थारता.
उदार आसपाक
गिरेस्त आसपाची
ना गरज.
आमी आमचे खातीर
जें करतात
तें आमच्या वांगडा सोंपता.
दुसऱ्यां खातीर जें केलां
तें सासणाचें सदांच उरता.
आमी आमचे खातीर
जें करतात
तें आमच्या वांगडा सोंपता.
दुसऱ्यां खातीर जें केलां
तें सासणाचें सदांच उरता.
मायेस्तपणाची चिमटीभर कृती
केन्नाच वचना व्यर्थ .