“जळार हूँ मैं, दुश्मन नहीं | सबके घरा में शामील हूँ मैं| खून चूसना, मलेरिया फैलाना बस यही मेरा कसूर | मोर्टिन से मैं कभी डरती नहीं | लोगों से प्यार कभी करती नहीं | मच्छर मैं मच्छर | मच्छर |” वळखल्यात म्हाका? हांव एनोफेलीस मस्किटो.” घातकी जळार’ बी म्हणिल्लें म्हाका मात्तूय आवडना आं! ‘खळार मळार सगळे कडेन हें जळार’ अशेंय बी म्हणल्यार खबरदार आं!
तशें हांव तुमच्या घरा-दारांत सगळे कडेन आसतां. बेकार न्हय आं. तरेकवार दुयेंसां पातळावप हीं म्हजीं कामां. आतां तरी तुमी म्हाका वळखल्यांच आसतलीं. आरे! हो तो कोण म्हाका वळखूंक ना सो दिसता. “आरे दिवानो, मुझे पहचानो | कहा से आयी मैं हूँ कौन? (2) मैं हूँ, मैं हूँ, मैं.. हूँ जळार | “
तशीं हांव सामकी फामाद. ‘एनोफेलीस’ ह्या नांवान पुराय संवसार म्हाका वळखता. हांव तुमकां ‘मलेरिया’ नांवाचें दुयेंस फुकट्या दितां. आं! कितें म्हणलें? फुकट्या दिता काय म्हणून विचारतात? हय तर, सामकें फुकट्या दितां. सुरवातीक एकल्याक दिल्लें हें दुयेंस मागीर हांवूच सगळे कडेन पातळायतां. म्हाका कितलो मान आसा जाणात तुमी? म्हज्या नांवान पुराय जून म्हयनो तुमी ‘एण्टी मलेरिया मन्थ’ काय कितें तरी म्हणून मनयतात. कितें? म्हज्या नांवान मनयतात काय विचारतात? आरे, कोणाकूय विचारात? कोणूय सांगतलो तुमकां.
तशीं आमी जळारां तुमच्या खूब उपकारांत आसात. तुमीच आमकां आयतीं घरां बांदून दितात. पावसा दिसांनी तर आमकां खंयूय सांठयल्लें नितळ उदक मेळ्ळयार पुरो, आमी थंय आमचो राबितो करतात. तातूंत तुमी भायर मारिल्ले टायर, कट्ट्यो, लातां, कपां बी मेळटकच आमचें आयतेंच फावता. थंय रावन आमकां तांतयां घालूंक, पिलां काडूंक बरें पडटा. अशेंच कितें कितें भायर मारीत रावात. आमी सदांच तुमच्या उपकारांत उरतलीं. दोन पांखांचो इल्लोसो किटक खरो पूण आमचीं कामां मात म्हान. एकेच खेपे आमी तिनशें तरी तांतयां घालतात.
तें सोड. तुमकां खबर आसा? आमचे दादले सामके शिवराकबाप्पा. तांकां झाडपाल्याचो रोस मेळ्ळ्यार पुरो. ते धादोशी. पूण आमी बायलां जळारां मात तुमच्या रगताक सामकीं आशिल्लीं आसतात. तुमचे भाशेंत सांगचें जाल्यार आमी ‘प्युअर नॉन वॅजेटेरियन’. बरें आमचें चाबप पासून दिसा उजवाडा न्हय. दिसाचीं आमी तुमचे वाटेक पासून येनात. आमोरेर भायर सरून फांतोडेर आमी परततात. खाची कोनशांनी आमचें रावप. तुमच्या रगताचो वास आयल्यार पुरो आमी कुच्चूक करून तुमकां चाबतात. (हांसप)
तशे आमी मुळावे आफ्रिकेचे. इथोपिया गांवचे. थंय साकून मागीर आमी संवसारभर पातळ्ळीं. तेंवूय तुमकां खबर आसचें ना. (लोकांक पळोवन) आरे, आरे होतो कोण कुडकुडटा थंय. बेठेंच पावसाक लागून शीं खाता बी म्हूण समजशी. (नेटान) आमी चाबतकच आमच्यांतलो मलेरिया जिवाणू आमी आमच्या लाळेंतल्यान तुमच्या रगतांत सोडटात. मागीर तुमी अशेच कुडकुडटात, जोरान खतखततात आनी उपरांत घामान सामके थपथपतात. पळयलो आमचो जादू! बरें, आमी दिल्लें हें दुयेंस एकदां जालें म्हणटकच तुमी सुटले बी समजशात. तशें कांय ना. आतां आमीय बरीं स्ट्रोंग जाल्यांत. तुमी तयार केल्ल्या वखदां, विखांची आमकां सामकी संवय जाल्या. तांचे कडेन झगडपाक आमची प्रतिकार शक्ती बरीच वाडयल्या. मागीर आमच्यांतलो जिवाणू मरतलो तरी कसो? पळयली न्हय आमची ताकद! (पॉवर)
‘आवय देवा’ कोण रे तो थंय म्हाका थापटावंक सो लागला. पळयत तेन्ना आमचे फाटीक लागतात. बरें! मारप तरी कशें? बेठें हातांनी न्हय. कोण बॅटां, कोण मेटां, तर कोण रॅकेटा घेवन आमचो फोर काडटात. कांय जाणां तर तेलां खंयचीं मलमां बी साड्डितात. चुरचुरे बाबड्यांचे! पयर आनी म्हजेर केदो आकांत आयलो जाणात? हांवें शेतांतल्या बांयंत बरीं तांतयां घाल्लीं. कोणें सभाग्यान थंय कानकात्रे हाडून घाले. शी सायबा! एका धपक्यान तांणी सगलीं तांतयां फस्त केलीं. बरें जावं तांचें!
आवयस! कितलो वेळ जालो हांव हांगा उलयत आसां. तिनसांज जाल्या हांगा कोणाचें फ्रॅश (ताज्जें) रगत मेळटा बी जाल्यार पळोवया. तशें इल्ल्या रगतान आमचें भागना. रगत पिवन आड पडपा संवय आमकां. बरें तर. अशेंच मेळचें अदीं मदीं. बरें तर.
(“चान्न्याचे राती. माडाचे सावळेंत. सांठयल्ल्या नितळ उदकांत. हातांत घालून नाचुया गावया. घुमटांच्या मदुर तालार.” हें गीत म्हणत वचप.)
काश्मिरी स. पावसकार