“बाबल्या, बाबल्या खूंय गेलय? हो चेडो बगीन तेन्ना नाच जाता.” हीं म्हजे आजयेचीं सदचींच उतरां. हांव मात लेगीत तिच्या दोळ्यां आड गेलों जाल्यार तिचें हें बडबडप सुरू. म्हजी आजी… कितली मायेस्त जाणा. हांव दोन वर्सां पिरायेचो आसतना म्हजी आवय आनी बापूय भायर पडलीं. तेन्ना सावन म्हजे आजयेन म्हाका ल्हानाचो व्हड केलो. म्हाका म्हजी आवय – बापूय याद ना. म्हाका म्हजी आवय – बापूय आनी देव लेगीत म्हजे आजयेंतूच दिसता.
ल्हानपणा सावन पळयतां हांव तिका, म्हज्यो गरजो आनी शिक्षण पुराय करपाक ती खूब वावुरताली. ती म्हाका सदांच म्हणटाली, “बाबल्या तियां पयशांची, आमचे परिस्थीची कसलीच काळजी करूंक नाका, तियां फक्त खूब शीक. मोठो जा. तुजो बापूय आसलेलो जाल्यार तो तुका कांयच कमी पडांक दिवचो नसलो. पूण त्याचा नशीब ना जाला.” अशें म्हणून बाबाची याद करीत ती ढसाढसा रडटाली. हरशी म्हजी आजी घट काळजाची पूण पुताची याद काडली काय ती सामकी मोव पडटाली. तिका घडये म्हज्या भितर तिचो पूत दिसतालो.
म्हजे आजयेक कोणूय कितें दीत जाल्यार ती यादीन म्हाका हाडून दिताली. इतलेंच न्हय तर, खंय पुस्तक मेळत जाल्यार, कोणें कितें बांदून दिल्लो कागद घेवन ती सांबाळून घरा हाडून म्हाका दिताली, आनी म्हणटाली, “बाबल्या बघ मी काय हाडलय तां तुका वाचूंक कागाद आनी पुस्तक, वाच आनी माकाय सांग तितुतल्यो काणयो.” ती अशी कित्याक करताली जाणा कित्याक तर ती जाणा आसली म्हाका वाचनाची खूब आवड. पूण वाचनाक कितें हाडून दिवप तें तिका कळनासलें. ती जें कितें हाडटाली तें हांव व्हडा उमेदीन वाचतालों आनी तिकाय वाचून दाखयतालों. आनी आजयेक तर हांव कितें वाचतां तें आयकून घेवपाची उमेद आसताली.
म्हजे आजयेन म्हज्या खातीर, म्हज्या गरजां खातीर आनी म्हज्या शिक्षणा खातीर खूब कश्ट काडले. तिचें कश्ट म्हाका दिसताले. म्हाका खूब वायट दिसताले पूण हांव कितेंच करपाक शकनासलों, कारण हांव ल्हान आसलों. हांव धावेक पयल्या नंबरान पास जालों आनी म्हजो फोटो खबरांपत्रांत आयलो तेन्ना तिका कितली खोस जाली म्हणून सांगूं! तिका आपल्या कश्टाचें पयलें फळ मेळ्ळें कशें दिसलें आसतलें. आख्या गांवांक तिणें पेडे वांटले, आनी खबरांपत्रां वयलो म्हजो फोटो दाखयत भोंवताली आनी म्हणटाली, “बगा, बगा, माज्या पुतान माज्या कश्टाचा फळ माका दिला. बगा, बगा ह्यो पेपरांतलो फोटो बगा कसो राजबिंड दिसता माजो पूत.”
आयज हांव आजयेन केल्ल्या कश्टा खातीर व्हडले कम्पनींत मॅनेजर पदाचेर कामांक आसां. आयज लेगीत ल्हानांतलें ल्हान आनी व्हडांतलें व्हड यश म्हाका मेळ्ळें जाल्यार म्हाका म्हजी आजीच दोळ्यां मुखार दिसता. आयज म्हाका म्हजे जिणेंतली सगळ्यांत व्हड बडटी मेळपाची आसा. ते खातीर आमचे कम्पनींत व्हड कार्यक्रम दवरला. आनी जे आजये खातीर म्हाका हें यश मेळ्ळां, तीच आयज म्हजें हें यश पळोवपाक म्हज्या वांगडा ना. पूण हांव जाणां, तूं म्हाका खंयच्यान तरी पळयता आसतली, म्हाका आशिर्वाद दिवन म्हणटा आसतली, “खूब मोठो जा रे पुता.” म्हजी आजी गेली म्हाका अनाथ करून. आजी गेली तेन्ना हांव खऱ्या अर्थान अनाथ जालो. आयज लेगीत म्हाका म्हज्या बऱ्या वायटाचे घडयेक आजयेची याद जाता आनी म्हजीं दुकां म्हाका आवरना. आजये… आजये… आजये…
अस्मिता रुपेश गावस