अशी वाणी उलय
मनाचो अहंकार वचूं
बाकिचेय सुखी जावं,
स्वताय जावं शांत.
कबीर
येतना गाळ एक आसता
जाप दिल्यार जाता खूब
कबीर म्हणटा, जाप दिवं नाका
गाळ उरतली एकोडी एकसुरी.
कबीर
जशें जेवण-खाण जेवतले
तशेंच मन जाता
जशें उदक पियेतले
तशीच वाणी जाता.
कबीर
गुरूमुख शब्द आपणावन
खोस, शोक विसर
दया, क्षमा, सत शील आपणाय
मुक्तीच्या अमर लोकांत पावतलो.
कबीर
सगळे धर्तरेचें कागद केलें
सगळ्या रानांची लिखणी
सात समुद्रांची केली शाय
गुरू गूण बरोवन जावं नजो.
कबीर
खरें उलयल्यार आंगार येता
फटीचेर हांचो विश्वास.
हें जग काळें सुणें,
जो फाटीक लागता
ताकाच घांस काडटा.
कबीर
सहज मेळटा तें दूद
मागून मेळटा तें उदक
कबीर म्हणटा तें रगत
जें झोंबून घेतात तें.
कबीर
सतगुरू मेळ्ळो
जाल्यार सगळें मेळ्ळें.
नाजाल्यार कांयच ना
आवय, बापूय, पूत, भाव
हे आसात घरांघरांत.
कबीर
स्वामी सेवक एक जावन
मनां भरसून वचूं
हांगा अती हुशारी चलना
जागय मनांतले भाव.
कबीर
घुंवपी दातें पळोवन
कबीराक येता रडूंक
दात्याच्या दोन पावां मदीं
कोणूच उरना शाबूत.
कबीर
वायट पळोवपाक हांव गेल्लों
कोणूच वायट मेळ्ळो ना.
म्हज्याच मनांत झांकून पळेलें
कळ्ळें, म्हजे सारको वायट ना.
कबीर
पुस्तकां वाचून पाठावन जग सोंपलें
कोणूच विद्वान जालो ना.
अडेज अक्षरां प्रेमाचीं,
वाचता समजता तो खरो विद्वान.
कबीर
सज्जन असो जाय
जशें धान्य आसडुपी सूप
सार सार्थक दवरता
निरर्थक भायर उडयता.
कबीर
सवकासायेन घे रे मना
सवकासायेन सगळें जाता
माळीन कळशे जरी घाले शंबर
ऋतू येता तेन्नाच लागतात फळां.
कबीर
जात विचारूंक नाका सज्जनाची
विचार ताचें ज्ञान
मोल कर तरसादीचें
आसूं पडूं थंय ती म्यान.
कबीर
दुसर्यांचे दोश पळोवन
वता हांसत हांसत
आपल्या दोशांची याद येना
जाका ना सुरवात ना अंत.
कबीर
फटीच्या सुखाक सूख म्हणटात
आनी मनान प्रसन्न रावतात
हो संवसार म्हळ्यार मरणाचें जेवण
थोडें आसा तोंडांत, थोडें किरवंटीक.
कबीर
कबीर म्हणटा, शरीर जालां शेवणें
मन धांवता थंय उडटा
जशी करता संगत
तसलेंच मेळटा फळ.
कबीर
जेन्ना हांव आशिल्लों तेन्ना हरी नाशिल्लो
आतां हरी आसा हांव ना
सगळो काळोख नाच्च जालो
उजवाड दिसलो प्रभूचो.
कबीर
मनीस जल्म दुर्लभ
देह मेळना परत परत
झाडा वयल्यान पडिल्लें फळ
परत खांदयेक लावं नजो.
कबीर
कबीर म्हणटा प्रेमाचें कूप
आमचेर येवन घसघसलें
भिजलो भितल्लो अंतरात्मो
सरभोंवतण वाठार जालो पाचवोचार.
कबीर
हें शरीर म्हळ्यार राना समान
आमचीं कर्मां हीं कुराडी समान
आपुणूच स्वताचेर घालता घाव
बारीकसाणेन विचार कर, सांगता कबीर .
कबीर
मनाक सगल्यो गजाली कळटात
जाणुनूय अवगुणांत फंसता
कित्याक करची ताची काकळूत
दिवो हातांत घेवन जो पडटा बांयंत.
कबीर
तूं कागदावेलें लेखी सत्य मानता
हांव दोळ्यांनी पळेल्लें मानता
हांव सोंपेपणी समजायतां
तूं कित्याक रे घुस्पायता?
कबीर
लुटपाचें आसा जाल्यार लुटून घे
राम नामाची ही लूट
मागीर फाटल्यान पस्तावतलो
जेन्ना प्राण वतलो उडून.
कबीर
Translated by Mukesh Thali