कान आसा म्हण नश्ट्यो करण्यो आयकनाका,
आनी नायलाजान आयकल्यार
“त्यो” गाजोवंक दुसरो कान फुकनाका.
– अतिशा सुर्लीकार
विसरनाका संघर्शाचे वळणार शिकिल्ले धडे
तेच वळणार पारखिल्ले तुवें अस्सल
आनी नक्कल खडे.
– अतिशा सुर्लीकार
सोदल्यार कुस्कुटांत लेगीत दुख्खाचे दोंगर झळकता
समजल्यार विखाच्या थेंब्यांत लेगीत अमृत पाजरता.
– अतिशा सुर्लीकार
डावपेंच खेळ इतलो नात्यां मदीं पेज हाडचो न्हय
जीव घुस्मट मेरेन नातें आंवळून धरचें न्हय.
– अतिशा सुर्लीकार
हांव पातकी हें तुवें कशें थारयलें?
तुजें माप खंय तुवें लिपयलें?
– अतिशा सुर्लीकार
सपनां तुजीं रंगोवंक ध्येय तुजें गाठोवंक केल्ले कश्ट,
केन्नाच फुकट वचना.
– अतिशा सुर्लीकार
पेनाची शाय सोंपली म्हूण विचार केन्नाच सोंपना.
विचारांचेर शायेचें बंधन आसना.
– अतिशा सुर्लीकार
मुक्त कर विवंचनां
नकळत सुटत वतलीं
घुस्पल्लीं सगळीं सुत्रां
– अतिशा सुर्लीकार
काळाचे बंदखणींत आमी विचार कैद करतात,
वर्तमानांत, भुतकाळ सासपितात
भुतकाळांत भविश्य काळाक हुसकेतात.
– अतिशा सुर्लीकार
आशिल्ले खीण घे तुज्या पदरांत
शीक ते खीण जगपाक
कैद करून बसनाका
विचार तुज्या मनांत.
– अतिशा सुर्लीकार
जीण ही कांय खिणांची
आज आसा फाल्यां ना
काळचक्रांत घुस्पत आमी
नकळत सुखाचे खीण
दुखांत वगडावन बसता.
– अतिशा सुर्लीकार
परकेपणाची जीण तूं जगनाका
तारया वरी जिणेचें तारूं ताणपाचें सोडनाका
दुख्खाची ओसाड मारली तरी
थीर रावपाक विसरनाका.
– अतिशा सुर्लीकार
जीण ही सूख – दुख्खाची
भरती – सुकती हीच निती सैमाची.
– अतिशा सुर्लीकार
तुजीं पांयतणां दुसरो घालचो ना
तुजी वाट तुकाच चलची पडटली
हें विसरून चलचे ना.
– अतिशा सुर्लीकार
दुसर्याचे परिस्थितीचेर हांसपाची संद आमी सोडिनात,
विसरनाका, ज्या कठीण वळणार म्हजीं पावलां उबीं
फाल्यां कदाचीत सरळ मार्गार लेगीत
तुका दिसत दोंगुल्ली उबी.
– अतिशा सुर्लीकार
जीण ही कुवाड्यांची
सतत असंख्य प्रस्नां मदीं घुमता
प्रस्न सोडोवपाचे ताकतिकेंत
परत एकदा प्रस्नांच्या सुरकुत्यांनी घुस्पता.
– अतिशा सुर्लीकार
विचारांचो प्रवास केन्नाच सोंपना
जिणेच्या प्रत्येक पांवड्यार
आतां प्रवास सोंपलो ह्याच ब्रह्मांत मन घुस्पता
आनी नकळत परत एकदा त्याच
प्रवासाक आरंभ जाता.
– अतिशा सुर्लीकार
मेळिल्ल्या जण एकल्याक
आपलें दुख्ख सांगत बसनाका
कारण जण एकल्या कडेन
तुमच्या घाव्यार लावपाक वखद नासत
पूण मीठ सेर्त आसतलें.
– अतिशा सुर्लीकार
कांटयार्या झोंपांक मिर्गाची आस
निर्जल वाटेक पुरुमेंताचो भास.
– अतिशा सुर्लीकार