आयचो दीस असो सपन-कळो कसो ।

उत्तरांचे जातले हिरे। खोशयेन फुलता नदर, सुरांत सूर जुळून ।

किर्णांनी भल्ले करे ।। 1 ।।

आंगार कांत-कला चडूं दिशीं, दिशीं ।

येवची जिवाक पूर्णता ।

दोगांच्या नतमस्तकार शिंवरतांच ।

रंगीत गंधाक्षता ।। 2 ।।

मंत्रांचो महिमा नभांत वितरायत ।

यज्ञाचो उबलो धुंवर ।

सर्गीच्या प्रीत-पर्जतार परमळूं ।

आशिर्वचांचो चंवर ।। 3 ।।

घाल्ली गांठ अशी सहज जगधीशान ।

सोडोवं कोणाच्यान नजो ।

साक्षी मित्रगण तशे रुशी-मुनी ।

साक्षी सनातन उजो ।। 4 ।।

संवसारी कसरतींत एकामेकांक ।

सांवरचें एकामेकान ।

पावलां दो कडचीं अशीं लजत येवन ।

चलचीं मोगाच्या दिकान ।। 5 ।।

पोरसांत धोलचीं अशीं फुलां नित-नवीं ।

हांसचीं घरांत आयदनां ।

येवकार मेळचो बरो सदां येत्यावेत्याक ।

जाणट्यांचीं राखचीं मनां ।। 6 ।।

सप्नां खेळचीं मनांत, नव्या घर-धनांत ।

कसलेंच नासचें उणें ।

सगल्यांनी अशें म्हणचें : रूप-गुणांत ।

दांपत्य हें देख-दिणें ।। 7 ।।

एकदांच फुलता वसंत आमच्या जिवितांत ।

पावसाळे कितले मुखार ।

रोखडोच येवचो रुपाक कळो जितो-जिवो ।

संवसार सुखाच्या रुखार ।। 8 ।।

।। शुभमंगल सावधान ।।

मनोहरराय सरदेसाय